مراسم عاشورا در افغانستان سابقه بسيار دارد، اما درنحوه برگزاری اين مراسم در سال­‌های اخير تغييرات زيادی رونما شده است. در گذشته­‌های نه چندان دور مراسم عاشورا بيشتر در حسينيه­‌ها برگزار می‌­شد و مردم با تجمع در حسينيه‌­ها پای منبر روحانيون می‌نشستند، سينه می‌زدند و با گوش دادن به روضه خوان­‌ها می‌­گريستند. به اين ترتيب برگزاری مراسم عاشورا صرفاً به حسينيه‌­ها محدود بود و اين مراسم عزاداری ١٣ روزه بسيار با سادگی برگزار می‌شد.

پيشينه­‌ی رسانه­‌ها درافغانستان به نشر اولين روزنامه، شمس النهار در سال ۱۲۵۲ و اولين برنامه­‌ی راديويی افغانستان توسط راديو کابل در سال ۱۳۰۷ در زمان شاه امان الله برمی‌گردد. تلويزيون اما در پايان حکومت سردار داوود در سال ۱۳۵۷ به ميان آمد.

اکنون و با گذشت نزديک به شش سال از ورود اينترنت به افغانستان، دولت اين کشور، کنترلی بر نحوه ارائه خدمات اينترنتی ندارد و کاربران افغان، در استفاده از هرگونه سايتي آزادند. اين عدم کنترل، شايد پيش از اين که نشانه تعهد به آزادی رسانه‌­ها باشد، حاکی از نبود يک برنامه مدوّن و مشخص در زمينه کنترل ترافيک اينترنتی باشد. اما هرچه هست، نبود فيلترينگ در افغانستان، پديده مثبتی است که به اعتقاد بسياری، می‌تواند با دادن حق انتخاب به کاربران، آنها را در تشخيص خوب و بد موجود در اين دنيای بيکران مجازی آزاد بگذارد.

محسن مخملباف فيلم ساز ايرانی در مورد زنان افغانستان نوشته بود « زنان افغان چهره و صدا ندارند ». اين دقيق­ترين بيان از زنان افغان در زمان طالبان بود. استفاده از برقع که در زمان طالبان اجباری بود، همه تفاوت­‌ها ميان زنان را از ميان برداشته بود. زنان با سواد، بي­سواد، پير، جوان، شهری، روستايی، هچکدام از همديگر تفکيک نمی‌شدند.
درتمام شهر حتی يک مغازه­‌ی لباس فروشی زنانه وجود نداشت، بلکه تنها همان پارچه فروشی‌های قديم که درآن سال‌­ها بيشتر پارچه‌­های ساخت پاکستان را وارد می‌کردند، بازار گرمی داشتند. خياط­‌ها هم کار و بارشان خوب بود.